روزگار سپری‌شده‌ی یک صنف
از روزی که اعتبارنامه‌ی پیشه‌وری رد شد…

افق نو، علی دانشیان: این گزارش تابستان پارسال و به سفارش دوماهنامه «ایشیق» نوشته شد و شورای سردبیری آن مجله بخش‌هاییش را به انتخاب خود، در شماره سوم «ایشیق» (آذر ۹۷) و به عنوان یکی از ضمائم فارسی پرونده «آذربایجان و مسئله‌ی مهاجرت» در آن شماره، منتشر کرد. در آغاز بنا بود گزارشی باشد از احوال صنف کارگران نقاش ساختمانی تهران (که قاطبه‌شان ترک‌های آذربایجانی اهل قره‌داغند)، با نظری به خاطرات قدیمی‌هایشان از مهاجرت. در انجام ولی، شد کوششی برای یافتن ریشه‌های تاریخی شکل گرفتن یک صنف و زمینه‌های سیاسی و اجتماعی تکوین آن و دریچه برای نظر انداختن به تحولی اجتماعی. سبب از اینجا سردرآوردنش هم احتمالا خطایی باشد که در گزیدن روش مرتکب شده‌ام. قاعدتا باید روش، توصیفی می‌بود و اتنوگرافیک، ولی تحقیقی شد، تا حالا نه این باشد و نه آن (یا شاید هم این باشد و هم آن)! نه وصف حال است، نه پیجویی ماجرایی که کسی مایل به افشا و گفته‌شدنش نباشد (چنان که اغلب گزارش‌های تحقیقی چنین‌اند). اشتیاقم برای انتشار متن کاملش، بالا رفتن فشار خون در رگ‌های بحث‌های صنفی و سندیکایی است. مرور تجربه تکوین این صنف، شاید منجر به گشودن بابی تازه در بحث‌ها شود؛ شاید هم نه.